Hentbolcuların Dünyası Zeynur Pehlivan-Zeki Pehlivan-Doruk Pehlivan

TED Ankara Koleji Küçük Erkek hentbol takımını çalıştırdığım dönemlerde bir kaptanım vardı.
Alp Ali Özdemir..
"Başka kimseyi aramayın. Ben kaptanım" diye alnında yazan kişilerden,
Diğer bütün öğrencilerin peşinden gittiği öğrencilerden,
Müsabaka esnasında takımı ateşleyen, "Kolej öğrencisi mücadele nedir bilmez" söyleminin aksine küçücük yaşına inat, önüne ne gelirse aşmaya çalışan, hırslı, güçlü bir çocuk,
Davranışları, duruşu, kararları ile takımı etkileyen,
Bir o kadarda eğlenceli, bir o kadar girişken bir çocuk.
Kaptandı, ama henüz bir çocuktu.

Niye mi!..
Alanya'da kaldığımız otelin havuzunda beğendiği bir kıza içecek bir şey ısmarlamak isterken, henüz yetersiz olan İngilizcesiyle "Beni içer misin" "Biz birlikte içmek var" cümlelerini kurmaya çalışması, bütün arkadaşlarının buna gülmesi ve bana dönüp "Hocam benimle cola içer misin, ne demek" deyişini hiç unutamam.
İlkokul çağındaydılar ve tertemizdiler. İlkokul çağı çocuklarına öğretmenlik yapmak hem çok kolay, hem inanılmaz zordur. Turnuva boyunca uykusuz kalırsınız.
Annesini özleyen, ağlayan veya uykusu gelmeyen, kışın camı, yazın klimayı açık unutan, üzeri açık yatıp hasta olan, veya sadece sohbet etmek için uyumayan öğrencilerimiz vardır.
Bu nedenle neredeyse her saat başı odalarını kontrol ederiz.
Yine böyle günlerden bir gün gece Alp'lerin odasına gittim. Uyumadıkları o kadar belli ki.. İkimizde bunu biliyoruz. Ama oyun oynamak istiyorlar, bizi kandırmaya çalışıyorlar.

Heryeri kontrol edip pikelerini düzelttikten sonra yavaşca seslendim. "Alp, Zeki, Can"
Ses yok..
"Aferin çocuklara, ne güzel uyumuşlar" deyip kapıyı kapattım. Kapı sesini duyan öğrenciler hemen yataktan fırladılar ve gülmeye başladılar. Halbuki ben uyumadıklarını biliyordum ve kapıyı içeriden kapatmıştım. Birden ortaya çıktım ve "Demek beni kandırıyorsunuz öyle mi!" demiştim.
Hep birlikte "Hocammm" dediklerini anı hiç unutamam.
Veya..
Uyuma numarası yaptıkları başka bir gece odalarından ayrılırken, "İyi geceler çocuklar" dediğimizde "İyi geceler hocam" diye cevap verecek kadar saf ve güzeldi bu çocuklar..

Ailesinin en küçüğüydü Alp..
Abisini çok seven ve onu örnek alan bir çocuktu..
Abisi Emrah'ta her anını kardeşine adar, her konuda destekler, her anında kardeşinin yanında olmak isterdi.
Kemer'de ki turnuvada davullar, pankartlarla TED Ankara Kolejini ve kardeşini desteklemeye gelen, veya başka bir maçta soyunma odasına pastalar getiren Emrah'ın coşkusunu hiç unutamam.

Alp bir maçta darbe alıp yere düştüğünde annesi Neriman Hanımın sahaya girişini ve "Alp, Alp" diye seslenişini, abisi Emrah'ın "Yok bir şey anne. Kalkar biraz sonra" deyişini ve ardından Alp'in ayağa kalkışını hiç unutamam.
Bir darbe sonrası yere düşen çocuğunu görmek için kimseden izin almadan sahaya girmiş ve; "Ne oldu oğluma" demişti annesi Neriman hanım. Annelik bu.. Anne yüreği bu.. Çocuk yere düşer ama acıyı anne duyar, anne çeker.

Keşke bu bir oyun olsa.. Keşke Alp yine bizi kandırmış olsa, "Hocammm" dese ve yine ayağa kalksa.. Keşke bugünde böyle olsa.. Abisi Emrah yere düşen canı, kardeşi için "Anne, kalkar biraz sonra" dese ve Alp hemen ayağa kalksa..

Bugün gencecik bir delikanlımızı, Alp Ali Özdemir'i bu hatıralarla toprağa veriyoruz. Hayatımda çalıştırdığım, birlikte olmaktan büyük keyif aldığım bir takımdı TED Ankara Koleji Küçük Erkek Hentbol takımı..

"Kaptan, topla bakalım şu takımı" dediğimizde hemen toplardı. İnanamıyorum. Bu kez Alp için toplanacağımıza ve Alp'in üzerini toprakla örteceğimize inanamıyorum.

Bir insan ne kadar küçük,  ne kadar genç yaşta hayata veda ederse acısı da bir o kadar büyük oluyor.
Ailesine, sevenlerine, arkadaşlarına, hepimize Allah sabırlar versin.