Hentbolcuların Dünyası Zeynur Pehlivan-Zeki Pehlivan-Doruk Pehlivan

Bizler, yani hentbolcular biraraya geldiğimizde hep “Biz bir aileyiz!” deriz. Geniş bir aile… Güzel bir aile… Aynı odaları paylaşan, aynı giysileri giyen, aynı masada oturan, aynı fırçaları yiyen… 1976 yılından itibaren birlikte büyüyen, birlikte yürüyen bizler…Yeni doğmuştu hentbol ve her yeni doğan çocuk da olduğu gibi hentbolun da her anı fotoğraflanır, her anı çekilir ve itinayla saklanıp tekrar tekrar bakılırdı. Üstelik herkesin fotoğraf makinası yokken… Üstelik herşey siyah beyazken… Anneler, babalar, dayılar, amcalar… Herkesle fotoğrafımız...

Ben neden kadın hentbolculara "Salonun Amazonları" diyorum, biliyor musunuz!Amazon demek, savaşçı kadın demektir! Bu nedenle çok yakıştırırım hentbolculara bu sıfatı...Hentbolun bir mücadele sporu olduğunu unutmadan okuyun bu yazıyı lütfen ve bir de bunu anlatırken sizler bir Anadolu kadınını ve Anadolu da zor şartlarda, hatta köylerde yaşayan bir aileyi gözünüzün önüne getirin şimdi!Böyle yerlerde herşeyi çekip çeviren evin kadınıdır, değil mi? Eşini kaldırıp kahvaltısını hazırlayıp tarlaya göndermesi, büyük hayvanların çobana teslim edilmesi,...

Hintli bir ailenin iki erkek çocuğundan en küçüğüdür İshaan. Büyük ayrık dişleri, kendi başına kaldığı zaman sürekli gülen gözleri ile çok sevimli; her olayı farklı şekilde yorumlaması, her cismi farklı şekillere büründürmesi ve müthiş bir hayal gücü ile, diğer yaşıtlarından farklı bir çocuktur.  Ancak İshaan'ın çok önemli bir problemi, öğrenme güçlüğü vardır. Bu nedenle hem okul yönetimi, hem öğretmenler tarafından sürekli azarlanan, ceza alan,...

Tam da Eskişehir'e, Erkek Hentbol Milli Takımımızın  Belçika ile yapacağı maç için yolculuk yaparken, hem de bir Eskişehir'li olarak bunu yazmak gerçekten çok hoş bir tesadüf oldu. Çünkü şimdi yazacağım bu yazı da bir Eskişehir takımını anlatacak bir yazı olacak.Biliyorsunuz ülkemizde Salon Hentbolunun 41 yıllık geçmişi var ve bu geçmişte de bazı öncü şehirler var. Salon Hentbolu ilk yolculuğuna Yaşar Sevim başkanlığında ve Erol İlgin, İsmail...

İnsana; kendi doğduğu ve büyüdüğü yeri, ailesinin, arkadaşlarının bulunduğu, hentbol oynadığı yeri ziyaret etmesi o kadar iyi geliyor ki! Bildiğin, tadıyla tuzuyla sevdiğin bir denize girer gibi geliyor insana Eskişehir! Güvenle giriyorsun o güzelim denize!  ”Aman başıma  bir kaya parçası çarpacak mı!”, diye endişelenmeden atlıyorsun trenden! Zaten insanın başına ne gelebilir ki Avrupa şehri Eskişehir’de! Gelse gelse  trendeyken beni arayıp, “Şu saatte Espark’ın önünde Sinan abi ile buluşup yemek yiyoruz!” diyen şehir,...

O kadar bıkmıştık ki, A Milli Futbol takımında olanlardan...O kadar usanmıştık ki, A Milli Futbol takımında konuşulanlardan...Kim kadroda yer alacakmış! Kim kaç euro prim alacakmış!Birgün bir sporcuyu manşetlerde görüyorduk, birgün bir antrenörü!Diğer gün liglerimizde oynayan yabancı sporcular söz konusuydu, bir başka gün futbola yabancı olanlar!Oysa biz bunları duymak istemiyorduk ki!Biz bunları görmek, okumak istemiyorduk ki!Biz sahada yüreği ile oynayan, hayatını sahada vereceği mücadele için düzenleyen, kulağını sporun doğru sözlerine, gözünü...

Hentbolda ilk dev takımları gördüğüm zamanları hatırlıyorum da! Ne yıllardı ama! 1990-1991 sezonuydu. Eskişehir Eti Bisküileri Hentbol takımı bir önceki sezon Erkekler Deplasmanlı Liginde şampiyon olmuş ve Türkiye’yi Şampiyon Kulüpler Kupasında temsil ediyordu.İlk turda İsrail, ikinci turda İzlanda derken, üçüncü turda inanılmaz ama gerçek, hentbol tarihinde bir ilk olan, Almanya gibi büyük bir hentbol ülkesinin en büyüğü olan bir takımı, Grosswallstadt’ı yeniyor ve yarı finale kalıyordu. Açıkcası bizler daha...

Sizin çocukluğunuz da sokaklarda geçtiyse siz de benim jenerasyonumdansınız demektir! Demek ki siz de, azca benzin kokusu çokça ter kokusu, azca motor sesleri çokça çocuk sesleri, azca arabaların ve binaların, çokça oyun alanlarının olduğu dönemlerde yaşadınız! Ne mutluluktu ama! Dershanesiz, testsiz de üniversite kazanabiliyor ve vatana millete hayırlı evlat olabiliyor, okulda dayak yiyince annemize şikayet etmiyor veya aklımızı kaybetmiyor, servis olmadan da okulumuza gidebiliyor ve kirlenerek doyasıya hayatın tadına varıyorduk!Çocuk olarak...

Yıllar yıllar önceydi. Ankara’da büyük bir alışveriş merkezine gitmiştim. Üst katlardan birisine çıkmak için yürüyen merdivene yönelmiştim ki, bir an yürüyen merdivenin başında siz deyin dört, ben diyeyim beş yaşlarında, yürüyen merdivene hamle yapmak isteyen ama bunu bir türlü başaramayan bir kız çocuğu görmüştüm.Ben de bu durumu fark edince annelik güdüleriyle o kız çocuğuna yardım etmek istemiş ve elinden tutup yürüyen merdivene binmesini sağlamıştım....

Trabzon’un ortasında, bir mahallede toprak bir saha getirin gözünüzün önüne… Sonra, bu toprağa kendi buldukları isimler ile koşarak çıkan gencecik çocuklara çevirin kafanızı… Daha sonra da, sahada kendi çocuğunuz oynuyormuş gibi, oynanacak olan futbol maçı sanki kendi mahallenizde oynanıyormuş gibi geçin bir kenara ve çocuklarınızın beşe beş, tertemiz, profesyonellik nedir bilmeden oynadıkları o güzelim mahalle...